ولنجک نمایندگی بیمه آسیا

ولنجک نمایندگی بیمه آسیا

دهی بود در ۲ کیلومتری شمال غربی امامزاده صالح با ۸۰ نفر سکنه که همگی سادات بودند و شغلشان باغبانی و زراعت بود. ولنجک دهی بود سردسیر که آب آن از چشمه سار تأمین می‌شد و محصولاتش غلات و میوه‌های مختلف بودند راه آن ماشین رو بود. ولنجک محله ای اعیان نشین و شکارگاه اشراف قاجار بود. از نظر تاریخی قدمت آن بیشتر از قدمت نام تهران می‌باشد. ولنجک کهن در عصر ساسانی زرتشتی بود. از عهد صفویه با ورود مازندرانی‌ها ولنجک قدیم شکل گرفت و ولنجک جدید از آغاز دههٔ ۱۳۵۰ به وجود آمد و به تدریج گسترش یافت.^[۱] این منطقه که شن زار و پوشیده از علف کوهستانی بود، به خاطر قرار گرفتن بر سر راه مازندران از زمان صفویه مورد توجه شاه عباس اول واقع شد، در حالی که ساکنان بومی نداشت. در زمانی که روستای ولنجک به وجود آمد، هنوز از محمودیه، زعفرانیه و باغ فردوس نامی در کار نبود. ولنجک قدیم روستای کوچکی بود که حدود پانصد سال پیش به دستور شاه عباس اول با سکونت پنج خانواده از سادات مازندران در کنار یک چشمه به وجود آمد. جای دقیق آن محل مسجد جامع ولنجک در شمالی‌ترین نقطه خیابان اعجازی (آصف) است.یکی از محله‌های شمال تهران و شمیران است. این محله در کوهپایه‌های قله توچال و در منطقه ۱ شهرداری تهران قرار دارد.از اماکن مهم این محله می‌توان به بام تهران، تله کابین توچال و دانشگاه شهید بهشتی و سالن اجلاس سران اشاره کرد.ولنجک در شمال به ارتفاعات توچال، از جنوب به بزرگراه پارک وی، از شرق به رودخانه ولنجک و از غرب به محله درکه می‌رسد. این محله در ناحیه دو از منطقه ۱ شهرداری تهران قرار دارد و جمعیت آن بر اساس آخرین سرشماری برابر با ۲۲۷۴۲ نفر بوده‌است.ولنجک از واژه‌های فارسی «ول» و «ولنگ» آمده‌است. ولنجک محله ای در شمال غرب تهران در دامنه قله توچال است که جز از طریق کوه به هیچ جا راه ندارد و بن‌بست می‌باشد. از نظر لغوی ولنجک ترکیبی است از واژه «ولنج» یا همان «ولنگ» فارسی و حرف «ک» که کوچکی آن را می‌رساند؛ بنابراین «ولنجک» به معنای ” جای رها شده کوچک” است مانند ونک یعنی درخت کوچک.ولنجک نیز از همان الگوی فرهنگی دیگر محله‌های شهر تهران پیروی می‌کند با این حال در خرید، پوشاک، ورزش و سرگرمی‌ها تا حدودی با دیگر محله‌های تهران تفاوت دارد.